Odyssee

Het huis brandt, maar we kijken ernaar. Het huis Syrië staat in brand. We kiezen ervoor om met hoogwerkers en van veilige afstand de brand te blussen. Om onze brandweermannen en – vrouwen het huis in te sturen is gevaarlijk. We weten niet wie we moeten helpen of welke brandhaard we eerst moeten branden. Als we de ene brandhaard hebben doen smeulen, wakkert die dan later niet op tot een verzengende vuurzee? Het huis Syrië brandt en we willen blussen, maar waar te beginnen?

De bewoners van het huis, wiens huis tot de grond toe is afgebrand en moet vrezen dat zijzelf geen levende fakkel worden, vluchten. De bewoners willen weg van terreur, onderdrukking en dood. Als mens willen zij leven in veiligheid. Hun diepste wens is dat het huis Syrië er weer staat en bescherming en toekomst biedt aan zijn bewoners.

Op ons netvlies staan vreselijke beelden gebrand. Beelden van vluchtelingen die wegrennen van een groot gevaar kiezen voor gevaarlijke vluchtwegen. Beelden van diegenen die de onmogelijke tocht niet hebben overleefd. We zien ook beelden van diegenen die midden in hun vlucht zijn. Diegenen die gestrand zijn op stations, in treinen en in kampen. Op mijn netvlies staan ook de vreselijke beelden van tweets en andere uitingen van medeburgers en politici waarin ze melden dat niemand hier welkom is. Meningen die geuit worden in een comfortabel huis vanachter een computer of op een smartphone vanuit een rijdende trein richting woonboulevard.

Het huis Syrië brandt en haar bewoners zijn op de vlucht. Dit zit in mijn hoofd als ik de presentatie meemaak van een Syrische vrouw. Zij heeft haar inburgeringsexamen gehaald en staat te springen om mee te doen in de Nederlandse maatschappij. Zij heeft dromen en een idealen om kennis en kunde in dienst te stellen in haar nieuwe huis Nederland. Deze vrouw verloochent haar geboortehuis niet en zet zich in om Syriërs te verbinden en te zorgen voor een goed fundament voor haar nieuwe huis in de wereld. Haar presentatie liet zien wat Syriërs bereiken in de wereld en waar ze vandaan kwamen; een prachtig, intellectueel land.

Voor mij staat deze vrouw model voor Syrië. Vluchtelingen die hard willen werken aan een toekomst in Europa en hoopvol een veilig Syrië willen herbouwen. Wat daarvoor nodig is, is een veilig heenkomen. Een veilige reis uit Syrië en ontvangen worden in begripvolle landen. Wij kunnen dan een verschil maken door samen met de vluchtelingen te werken aan hun toekomst, onze dromen en een veilig Syrië.

In onze tijd is de odyssee volledig in beeld. Beelden zijn momentopnames en een verslaglegging van een gebeurtenis. Het handelen en in actie komen naar aanleiding van de beelden wordt door ons gedaan. Wij kunnen deze beelden beïnvloeden door onze daden. Ik hoop vurig dat het volgende beeld van deze odyssee is dat deze Syrische vrouw met haar universiteitsdiploma naast het standbeeld van Erasmus in Rotterdam staat.

Met vriendelijke groet,

Bob van Schuylenburch